Nabo en Samera verhuisden vorig jaar op 5 december naar een woning in de Croonenburghwijk in Oud-Beijerland. Gevlucht uit thuisland Syrië, kwamen zij hier in een nieuw land, een eiland nota bene, met een nieuwe taal én nieuwe buren. Gelukkig hele fijne buren. Het Syrische gezin en hun buurvrouw Gemma helpen elkaar met van alles. En wat ze ook doen: lekker samen eten, voetbal kijken en nieuwe herinneringen maken.
Het Syrische gezin van Nabo en Samera vluchtte uit hun thuisland Syrië naar Koerdistan en vervolgens naar Nederland. Nabo 3 jaar geleden, Semira en kinderen Ahmad, Mostafa, Dlnav, Dlmava, Rujan en Arjan kwamen bijna anderhalf jaar later. Na een verblijf in de AZC's in Delfzijl en Gorinchem kwamen zij in de Hoeksche Waard. Het huis waar ze woonden in Syrië staat er vermoedelijk niet meer. Alles achterlaten, een nieuw leven starten in een ander land met een andere taal en regels: het is nauwelijks voor te stellen. Het gezin kwam te wonen naast buurvrouw Gemma en haar 3 kinderen Sebbe, Febe en Ninte. Een schot in de roos, want als je het ze vraagt zeggen beide buren ‘geen bétere buren’ te kunnen treffen. Reden genoeg om eens bij hen langs te gaan.
Altijd welkom
Op een mooie maandagmiddag nemen we na een hartelijk ontvangst met een paar collega’s van HW Wonen plaats in de achtertuin van Nabo en Samera. Nabo voorziet ons van slippers, legt kleedjes over de tuinstoelen en Semira zet koffie en thee. Gemma zit naast Nabo en helpt met het gesprek. Er staat een grote schaal fruit op tafel. Voor alle kinderen die zo tussen 15:00 en 16:00 uur binnendruppelen na school. Gemma zei het al in het voorgesprek: “Deze mensen zijn zó gastvrij, iedereen is altijd welkom.” In de tuin wordt gevoetbald en gespeeld. Binnen wordt er gekleurd. En als Arjan – een echte entertainer – thuiskomt, is het helemaal feest en wordt er gesprongen en gedanst op populaire liedjes. Niet veel later nodigt Semira ons uit om mee te eten. Een aanbod waarop we geen nee wíllen zeggen, maar helaas wel moeten. Deze dag lukt dat niet en dus spreken we af een nieuwe datum te prikken. Týpisch Nederlands natuurlijk om dat te plannen.... Al zul je Nabo zoiets nooit horen zeggen. Want als we vragen naar de gekste Nederlandse gebruiken in zijn ogen, schudt hij zijn hoofd. “Voor mij is iets op een andere manier doen niet erg. Iedereen mag zijn wie hij of zij is.” Het is de grote mate van dankbaarheid om hier te mogen zijn en wonen die in alles doorsijpelt.
Óns land
“In Koerdistan en Syrië was het leven niet goed. Ik ben erg blij dat we in de Hoeksche Waard zijn terechtgekomen. Het huis is goed, de mensen zijn erg aardig en ik voel me hier in Oud-Beijerland veilig en thuis. En het is mooi en groen. We zijn erg dankbaar voor Gemma. Zij helpt ons echt met alles.” Op haar beurt biedt Nabo haar zijn hulp aan bij klusjes in en om het huis. “Ik beschouw dit echt als mijn land. In Nederland zijn er anders dan in Syrië tenminste vrouwen- en kinderrechten.” De democratie en persoonlijke vrijheid zijn een groot geschenk. Dat dat voor hen niet vanzelfsprekend is, vertelt Gemma. “Een wet in Syrië verbiedt het Koerden zelfs in het openbaar hun eigen taal te spreken in plaats van Arabisch. Daarop staat de doodstraf. Alsof je tegen ons zegt dat we buitenshuis alleen maar Duits mogen praten.”
Nederlands leren en vrijwilligerswerk
De taal is een kleine barrière, maar we komen een heel eind met de vertaal-app in het Arabisch. De kinderen verstaan al veel van het Nederlands en kunnen het vertalen aan hun ouders naar het Koerdisch. En ook Nabo spreekt al aardig wat Nederlands. Zeker als je beseft dat het gezin pas 3 maanden Nederlandse les krijgt. De wens om de taal goed te beheersen, is bij alle familieleden groot. Nabo: “We gaan allemaal naar school om Nederlands te leren. Ik ga ook vrijwilligerswerk doen om het nog sneller te leren en daarna te kunnen werken. Wat voor vrijwilligerswerk? Dat maakt me niet uit. Alles is goed.” In Koerdistan maakte Nabo prachtige kunstwerken van mozaïek voor paleizen, officiële gebouwen en musea. Kleine kans dat hij dat in Nederland kan oppakken. Hier zie je zulke rijkgedecoreerde gebouwen niet. Trots laat hij een foto van een getailleerd mozaïek zien van een (inmiddels overleden) hoogwaardigheidsbekleder. “Drie maanden werk.”
Toekomstdromen
Dochter Dlmava is pas 11 jaar en spreekt al goed Nederlands. Ze helpt ook nu bij het vertalen en vertelt hoe zij het hier vindt. Ja, die regen en kou was best even wennen natuurlijk, maar het is hier leuk. Dlmava kan goed leren en wil dokter worden. “Dan kan ik altijd voor mijn vader en moeder zorgen.” Verder vermaakt ze zich met karate en speelt ze met de buurkinderen én het Koerdische vriendinnetje dat ze al gemaakt heeft. “We gaan dan springtouwen, tikkertje doen of voetballen.” Ook alle 5 de jongens voetballen, bij vv SHO in Oud-Beijerland. Ahmed laat trots de clubplaatjes zien waarop hij met stoere actiefoto's te zien is.
Buurman en buurman: Zingo & Ringo
De familie volgt de Nederlandse tradities en lokale evenementen op de voet. Geen betere manier om kennis te maken met een nieuwe cultuur. Dat begon al met het warme onthaal op Sinterklaasavond, op de dag dat ze de sleutel kregen. “We hebben ook meegedaan aan Koningsdag. En we zijn pas wezen kijken bij de Roparun.” Over ‘cultuur’ gesproken: laatst deden de twee buurstellen een mooie ontdekking. Het tv-programma Buurman & Buurman dat wij hier kennen, bestaat ook in Koerdistan! In het Midden-Oosten heet het Zingo & Ringo. Zonder Ajeto, want Nederland is het enige land waarin de figuren praten, blijkt bij nader onderzoek. “Ja we zijn buren, maar we zijn ook vrienden”, zegt Gemma. Nabo knikt instemmend. “We begrijpen elkaars taal niet helemaal, maar het is toch alsof we Gemma al 10 jaar kennen.”
Labneh en hamburgers
Samera is volgens Nabo een topkok. Gemma beaamt dit direct. Voor we het weten gaan de gesprekken over de lekkerste gerechten – gevulde courgette, labneh, deegballetjes gevuld met gehakt - en worden er foto's bijgehaald van gedekte tafels waarvan het water je in de mond loopt. De Nederlandse keuken bevalt ook goed. Nabo: “Ik weet de naam niet, maar we eten wel eens een heerlijk gerecht met veel bonen, tomaten en uien.” Al gaat een patatje er ook goed in. “Mét een hamburger”, zegt Samera lachend. Verder wordt er veel gelezen en getuinierd. 'Naboh’ heeft de voor- en achtertuin helemaal opgeknapt. Kiezels eruit, mooie borders erin. In de achtertuin is de grond ingezaaid met bloemen en planten en een moestuin. Gemma: “Er wil nog niet veel groeien, dus in het najaar gaan we de borders van nieuwe grond voorzien.” Er staan ook nog bomen en rozen op de wensenlijst.
Ongekende gastvrijheid
Wat Nederlanders tot slot van hén kunnen leren. Daar heeft Nabo, dankbaar als hij is, geen echt antwoord op, omdat hij heel blij en gelukkig is. Gemma weet wel wat. “De gastvrijheid”, zegt ze direct. “Toen zij hier kwamen wonen, hebben we de eerste 2 dagen meer hier gezeten dan in ons eigen huis. Direct met elkaar praten en eten. En hun huis opgesteld. Daar kunnen wij echt nog wat van leren.”
Ook een bijzonder burenverhaal?
Heb je ook een bijzondere relatie met je buren? Of komen je buren ook uit een ander land en verdienen ze het om hun verhaal te vertellen? Laat het ons weten en mail naar [email protected].
