In deze jubileumreeks zetten we onze huurders in het zonnetje die al heel wat jaren een woning bij ons huren. Zij delen hun verhalen. Over wat zij allemaal hebben meegemaakt, wat er is veranderd of juist niet, waarom ze al zo lang bij ons huren en hoe zij onze dienstverlening ervaren. Dit keer: mevrouw en meneer Van der Zwart uit Numansdorp.
Eerder dit jaar organiseerden wij een speciale high tea voor alle jubilarissen die gereageerd hebben op een social media-oproep. En als je al zolang huurt heb je ook veel te vertellen, bleek. Een keer in de maand brengen we een van de verhalen de komende tijd nog even onder de aandacht.
Sinds wanneer huren jullie een woning van HW Wonen?
Op 27 januari 1989 zijn we getrouwd en een deurtje verder gaan wonen. De ouders van mijn man woonden hiernaast. Dit jaar zijn we 35 jaar getrouwd en wonen we hier dus 35 jaar. Mijn man is in het huis hiernaast opgegroeid. Dat was aan het begin wel wennen. Het gebeurde regelmatig dan hij na de voetbal bij zijn ouders binnenstapte. Die keken hem dan vreemd aan, waarna hij doorkreeg dat hij een deur verder moest zijn. Hier hebben we altijd hard om gelachen.
Hoe beviel het om naast je (schoon)ouders te wonen?
Ik kon heel goed met mijn schoonouders opschieten. Ze hadden de sleutel van ons huis. Als we na een dag werken thuiskwamen, stond er meestal eten op tafel. Of ze had de was gedaan. “Voor 2 man koken of wassen, schiet niet op”, zei mijn schoonmoeder dan. Eigenlijk wilde ik het niet, maar het was stiekem toch wel erg lekker. Zeker als je allebei de hele week werkt.
Hebben jullie er ooit over nagedacht om te gaan verhuizen?
Jazeker. Met de komst van de kinderen ben ik tijdelijk gestopt met werken. Toen de jongste naar school ging, ben ik weer begonnen. Dat gaf meer financiële ruimte en daarom keken we naar koophuizen. Toen de kinderen hiervan hoorden, begonnen ze allebei te huilen. Ze wilden hier niet weg. Tegenover was de school. Ze speelden altijd buiten met vriendjes en vriendinnetjes en hadden hier alles. Dat zette ons ook aan het denken. Het geld konden we goed gebruiken voor andere leuke dingen. En we zitten hier prima. We kunnen overal lopend naartoe. In de 35 jaar dat we hier wonen, hebben we maar 1 keer de auto gepakt om naar het dorp te gaan. Die eerste keer was ook meteen de laatste keer, want we reden tegen een paaltje aan.
Welke grote veranderingen waren er in de afgelopen 35 jaar?
De Rehobotschool heeft in 2004 plaatsgemaakt voor een supermarkt met hierboven appartementen. Wij hadden hier geen bezwaar tegen. Je moet als dorp met de tijd meegaan. Achteraf ben ik wel blij dat de kinderen toen al groot waren. De komst van de supermarkt betekende ook meer verkeer in de straat. Dat is met jonge kinderen toch minder fijn. Nu staat er soms een auto voor onze uitrit geparkeerd. Lastig als we net weg moeten. Vroeger kende je iedereen, maar kom er nu maar eens achter van wie de auto is…
Hebben jullie weleens contact met HW Wonen? Zo ja, waarover en hoe is dat gegaan?
Drie jaar geleden kregen we het bericht van HW Wonen dat onze woning op de nominatie staat voor sloop. Nu zijn we 3 jaar verder en nog niks wijzer. We hadden net nieuwe meubels gekocht en wilden de boel opknappen. De meubels konden we niet meer afbestellen. De opknapbeurt hebben we uitgesteld, maar is zoals je ziet hard nodig. Er moeten nieuwe deuren in, het verfwerk kan wel een opknapbeurt gebruiken en de garage staat op instorten.
Die onzekerheid is heel vervelend. Je kunt niet door. Eind vorig jaar zijn er medewerkers van HW Wonen langs geweest. We hebben ons ongenoegen geuit en ze waren heel begripvol. We krijgen nu regelmatig een berichtje. Ook als er geen nieuws is. Dit lost het probleem niet op, maar is het fijn om te weten dat er in ieder geval aan ons gedacht wordt. Het contact met HW Wonen is fijn.
Tekst: Cynthia van der Waal, Schrijven is Blijven
